Roofvogels !
Ik ben ondertussen serieus gebeten door natuurfotografie en durf ook af en toe wel eens "onderduiken" in een zogenaamde schuilhut of fotografiehut. M'n eerste ervaring met zo'n schuilhut is van voorjaar vorig jaar, in Clinge, en sindsdien heb ik er nog wel enkele gedaan.
Door daar telkens ( nogal enthousiast blijkbaar ) over te praten, kwam mijn moeder op het idee dat ze wel eens wou meegaan naar zo'n hut. Dus, zo gezegd, zo gedaan : ik reserveerde een hut bij Glenn Vermeersch en dacht, ja, misschien mag het wel wat spectaculairs zijn... het werd dus de "roofvogelhut".
Diep verdoken in de Kalmthoutse bossen kwamen we, toch ietwat nerveus, aan bij de hut : zou het lukken, zou er iets te zien zijn vandaag, ...
Maar al van bij het begin zag het er vrij goed uit. Meesjes, roodborstjes en vinken vlogen af en aan, kwamen drinken aan de poel. Ook enkele Grote bonte spechten kwamen regelmatig verfrissing zoeken. We verveelden ons zeker niet.
In het poeltje wemelde het van de groene kikkers. Ze gingen aan de kant in het zonnetje zitten, genietend van de warmte. En dan plots sprongen ze allen gelijk weer het water in. Ja ja, ook zij doen af en toe een Big Jump ;-)
En dan, na een tijdje hoorden we een geschreeuw... Een roofvogel, het kon niet anders! Geduldig ( of toch niet helemaal ) zaten we te wachten tot we hem zagen. Hij dook eerst op, hoog in een boom. Hij leek te verkennen of de kust wel veilig was...
En dan kwam hij af op de prooi : een duif! ( Bij schuilhutfotografie wordt er wat aas uitgelegd om de dieren aan te trekken, dit echter zonder te gaan overvoederen. De dieren moeten zelf nog jagen om voldoende voedsel te hebben, en te kunnen overleven in de vrije natuur. )
Onze eerste bezoeker was een buizerd. Een prachtdier, we waren onder de indruk.
Hij leek echter niet helemaal op z'n gemak te eten, en keek voortdurend naar boven. We hoorden ook nog geschreeuw in de verte, dus er waren nog gegadigden voor het smakelijke duifje.
Na een tijdje kwam een sperwer de maaltijd van onze buizerd verstoren. Al had hij niet zoveel interesse in het eten. Hij was meer op zoek naar wat water om te baden en te drinken.
En na een tijdje, ons geluk kon echt niet op, kwam een tweede buizerd de rest van de prooi verorberen.
Alweer zo'n prachtexemplaar dat ons ( mij ) uitgebreid de kans gaf om foto's te nemen.
We keerden dus meer dan voldaan naar huis terug, en ik denk dat m'n moeder nog wel eens zal meewillen ;-)
